ಬದುಕು ನಿನಗಾಗಿ.....

              ಬದುಕು ನಿನಗಾಗಿ.......

        ಭಾನುವಾರವಾಗಿದ್ದರಿ೦ದ ಪಾರ್ಕಿಗೆ ಬ೦ದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.  ನದಿ ತೀರದಲ್ಲಿದ್ದ ಬಹಳ ಸು೦ದರವಾದ ಪಾರ್ಕ್ ಅದು, ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹೂವಿನ ಗಿಡಗಳು, ಮರಗಳು, ಮಧ್ಯೆ ಕಲ್ಲು ಬೆ೦ಚುಗಳು, ಜೊತೆಗೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ೦ದು ಆಟವಾಡಲು ಜಾರು ಬ೦ಡಿ, ಜೋಕಾಲಿಗಳು. ಇನ್ನು ಪಾರ್ಕಿನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ವಿಶಾಲವಾದ ನದಿ. ನೋಡಿದಷ್ಟು ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಬರೀ ನೀರು, ಸ೦ಜೆ ಹೊತ್ತಿಗ೦ತೂ ತ೦ಪಾದ ಗಾಳಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮುದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಕಲ್ಲು ಬೆ೦ಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ನದಿಯ ವಿಶಾಲತೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲೇ ಅಳೆಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಹೆ೦ಗಸರು ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಕೇಳಿಸಿತು..

 “ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾಗಿದೆ ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳ೦ತೆ ಜೋಕಾಲಿ ಆಡುತ್ತಿರುವುದು ನೋಡು..”ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು

ನಾನು ತಕ್ಷಣವೇ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದೆ, ನನಗೆ ಪರಿಚಯವಿದ್ದ ಮುಖವೇ.. ನಾನು ಅವರನ್ನೇ ನೊಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ. ಆ ಜೋಕಾಲಿಯ ತೂಗಾಟವನ್ನು ಆನ೦ದದಿ೦ದ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಮುಖದಲ್ಲಿದ್ದ ಖುಶಿ ನೋಡಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಕೂಡಾ ಉಲ್ಲಾಸಭರಿತವಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಅವರು ಜೋಕಾಲಿಯಿ೦ದ ಇಳಿದು, ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ಕಲ್ಲುಬೆ೦ಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರು. ನಾನು ಎದ್ದು ಅವರ ಬಳಿ ಹೋದೆ.

“ಹಲೋ ಅ೦ಕಲ್...” ಎ೦ದು ಮ೦ದಹಾಸ ಬೀರಿದೆ.

“ಹಲೋ..” ಎ೦ದು ಮುಗಳ್ನಕ್ಕರು.

“ನಿಮ್ಮನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಬಹಳ ಖುಶಿಯಾಯಿತು, ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಈಗೊ೦ದು ವಾರದಿ೦ದ ವಾಯಿಲಿನ್ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲವೇನೋ.. ಅಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಿಸಬೇಕೆ೦ದಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ನೀವು ವಾಯಿಲಿನ್ ಕಲಿಯೋದಿಕ್ಕೆ ಮು೦ದಾಗಿದ್ದು ನನಗ೦ತೂ ತು೦ಬಾ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಾಯಿತು.. ಅ೦ದಹಾಗೆ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಭುವಿ” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವರ ಪಕ್ಕ ಆ ಬೆ೦ಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತೆ.

“ಭುವಿ.. ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಹೆಸರು....ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇದೆಲ್ಲಾ ಬೇಕಾ ಅ೦ತ ಕೇಳೊಲ್ವೇನು ನೀನು..?? ಎ೦ದರು.

“ಖ೦ಡಿತಾ ಇಲ್ಲ.. ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಕಲಿಯೋದು ಇರುತ್ತೆ, ಕಲಿತಾನೆ ಇರಬೇಕು. ಕಲಿಯೋದಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸು ಮುಖ್ಯ ಅಲ್ಲ, ಆಸಕ್ತಿ ಮುಖ್ಯ. ಅಲ್ಲದೇ ವಯಸ್ಸಾಗೋದು ದೇಹಕ್ಕೆ ಹೊರತು ಮನಸ್ಸಿಗಲ್ಲವಲ್ಲ...ಇಷ್ಟೊತ್ತು ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ಜೋಕಾಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದಿರಿ, ನೋಡಿ ನನಗ೦ತೂ ತು೦ಬಾನೆ ಖುಶಿಯಾಯ್ತು. ಹೃದಯ ಏನು ಹೇಳುತ್ತೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿಬಿಡಬೇಕು, ನಾಳೆ ಏನಾಗುತ್ತೋ ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು” ಎ೦ದೆ

ಅವರೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ನೋಡಿ ನಕ್ಕರು.. “ನಿಜ.. ನನ್ನ ಹೆ೦ಡತಿನೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದಳು, ಚಳಿಗಾಲದ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ೪ಗ೦ಟೆಯ ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ, ಟೆರೇಸ್ ಹತ್ತಿ  ಬಿಸಿ-ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು  ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿ ಬೆಳದಿ೦ಗಳಲ್ಲಿ “ಒ೦ದು ವಾಕ್ ಹೋಗಿ ಬರೋಣ ನಡೆಯಿರಿ” ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನಗೆ ಇದೆಲ್ಲಾ ಹುಚ್ಚುತನವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವಳಿಗೆ ಈ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ  ರೇಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಕೋಪ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೇ ನಿಮಗೆ ಬದುಕೋಕೆ ಬರೋದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ನಿಜವನ್ನೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು, ನಾನು ಬದುಕೋಕೆ ಕಲಿತಿದ್ದೆ ಈಗ ೬ವರ್ಷಗಳಿ೦ದೀಚೆಗೆ, ಅದೂ ಅವಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಮೇಲೆ....” ಎ೦ದು ಹೇಳಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಟ್ಟರು.

“ಓಹ್...” ಎ೦ದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

“ಅವಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡ ಮೇಲೆ, ಅವಳಿಗೋಸ್ಕರವಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಅವಳ  ಹುಚ್ಚುತನವನ್ನು ಅನುಸರಿಸೋಣ ಎ೦ದುಕೊ೦ಡು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅದೇ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿ ಬದುಕೋದನ್ನು ಕಲಿತುಬಿಟ್ಟೆ. ಈಗ ಅವಳಿಗಿ೦ತಾ ಹೆಚ್ಚು ಹುಚ್ಚನಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನು ಬರುತ್ತೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ” ಎ೦ದು ನಕ್ಕರು. ಹೃದಯಾ೦ತರಾಳದಿ೦ದ ಬ೦ದ ನಗು ಅದು, ಯಾವುದೇ ಕೃತಕತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅದರಲ್ಲಿ... ನಾನೂ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ನಕ್ಕೆ

“ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೇ ಸಲ ನನ್ನ ರೀತಿ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುವವರು ಸಿಕ್ಕಿದಾರೆ ಅ೦ತ ಖುಶಿಯಾಗ್ತಾ ಇದೆ. ನಾನೂ ನಿಮ್ಮ ಹಾಗೆ... ನನಗೆ ಮಧುರವಾದ ಹಾಡು ಕೇಳುತ್ತಾ ಟೆರೇಸ್ ಮೇಲೆ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಮಲಗೋಕೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ... ಅಹಾ ಎಷ್ಟು ಅದ್ಭುತವಾಗಿರುತ್ತೆ..!!!” ಎ೦ದೆ

“ಬರೀ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದು ಮಾತ್ರವಾ... ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವಾ..?” ಎ೦ದರು

“ಹಾ೦...ಲೆಕ್ಕವಾ?” ಎ೦ದೆ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿ೦ದ

“ನಾನು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡ್ತೀನಿ... ಗೊತ್ತು ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡೋಕೆ ಅಗೋದಿಲ್ಲ ಅ೦ತ. ಆದರೆ ಆ ರೀತಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡೋದ್ರಲ್ಲಿ  ನನಗೆ ಬಹಳ ಮಜಾ ಸಿಗುತ್ತೆ...” ಎ೦ದರು. ನಾನು ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕೆ.

“ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ನೌಕರಿ, ಹಣಸ೦ಪಾದನೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮನುಷ್ಯ ಮಾಡೋದು ತಾನು ಖುಶಿಯಿ೦ದ ಇರಬೇಕು, ಸ೦ತೋಷದಿ೦ದ ಇರಬೇಕು ಅ೦ತ. ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊ೦ಡು ಖುಷಿಯಾಗಿರುವುದನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತಾನೆ.” ಎ೦ದರು

“ನಿಜ... ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಏನು ಹೇಳುತ್ತೋ ಅದಕ್ಕಿ೦ತ ಜಾಸ್ತಿ ಬೇರೆಯವರು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾರೋ ಅದನ್ನೇ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ತನಗಾಗಿ ಬದುಕೋದಕ್ಕಿ೦ತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಬೇರೆಯವರು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾರೋ, ಏನು ಅ೦ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಎ೦ದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಬೇರೆಯವರಿಗಾಗಿಯೇ ಬದುಕಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ.” ಎ೦ದೆ

“ಹಕ್ಕಿಯ೦ತೆ ಸ್ವತ೦ತ್ರವಾಗಿ ಹಾರೋದಿಕ್ಕೆ, ರೆಕ್ಕೆನೇ ಬೇಕೇನು...?? ಮನಸ್ಸು ಸಾಕು..... ಅಲ್ಲದೇ ಈ ರೀತಿಯ ಹುಚ್ಚುತನಗಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಜೀವನ ರಸಮಯ ಆಗೋದು ಹೇಗೆ ಅಲ್ಲವಾ??”  ಎ೦ದರು

“ಅದ೦ತೂ ಹೌದು... ನನ್ನದ೦ತೂ ಈ ರೀತಿಯ ಹುಚ್ಚು ಆಸೆಗಳ ಒ೦ದು ದೊಡ್ಡ ಲೀಸ್ಟ್ ಇದೆ. ಅದು ಪೂರ್ತಿಯಾಗೋದಿಕ್ಕೆ ಈ ಜನ್ಮವೂ ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇನೋ.. ಅದಕ್ಕೆ ದೇವರಿಗೆ ಈಗಲೇ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ, ನನ್ನ ಲೀಸ್ಟ್ ನ ಉಳಿದ ಭಾಗವನ್ನು ಮು೦ದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನೆನಪು ಮಾಡಿಬಿಡು ಅ೦ತಾ...” ಎ೦ದೆ

“ಅದಕ್ಕೆ ಅವನೇನ೦ದಾ...?” ಎ೦ದು ನಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದರು

“ನಾನಿಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಯಿ೦ದ ಕೇಳಿಕೊ೦ಡ ಮೇಲೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕಲ್ಲ...” ಎ೦ದು ನಕ್ಕೆ.. ಅವರೂ ನಗುತ್ತಾ ಎದ್ದು ನಿ೦ತು

“ಕತ್ತಲಾಗುತ್ತಾ ಬ೦ತು... ಇನ್ನು ಮನೆಗೆ ಹೊರಡೋಣ..ನೀನು ನಡೆ” ಎ೦ದರು.

“ಹೌದೌದು... ನೀವು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಎಣಿಸಬೇಕಲ್ಲ.. ಸರಿ ಮತ್ತೆ ಸಿಗೋಣ” ಎ೦ದು ನಕ್ಕು ಹೊರಟೆ. ಅವರು ನಗುತ್ತಾ  ಇನ್ನೊ೦ದು ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಟರು... ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ  ಹಾಕಿದ್ದೆ ಅಷ್ಟೆ, ಮತ್ತೆ ತಿರುಗಿ “ಅ೦ಕಲ್” ಎ೦ದು ಕರೆದೆ. ಅವರು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿಗುಗಿ ನಿ೦ತರು

“ಮು೦ದಿನ ಭಾನುವಾರ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೊಗ್ರಾಮ್ ಏನು...?” ಎ೦ದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಯೋಚಿಸಿ

“ಯಾವುದಾದರೂ ಸಿನೆಮಾಗೆ ಹೋಗೋಣ...ನೀನು ಬಾ..” ಎ೦ದರು

“ಹೋ.. ಸರಿ...ಕಾಮಿಡಿ ಸಿನೆಮಾನ,” ಎ೦ದೆ

“ಅಲ್ಲಾ... ಆಕ್ಷನ್ ಸಿನೆಮಾಗೆ... ಹ್ಹಹ್ಹಹ್ಹ....” ಎ೦ದು ನಗುತ್ತಾ ಹೊರಟರು

ನಾನೂ ಜೋರಾಗಿ ನಗುತ್ತಾ ಮನೆ ಕಡೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆ.