ನಾನು ಯಾರು...?

                ನಾನು ಯಾರು....?

          ನಾನು ಯಾರು...? ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎನಿಸಿದರೂ ಈ ಗೊ೦ದಲಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ನನ್ನನ್ನೇ ಹುಡುಕ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಆತ್ಮ ದೇಹಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶ್ಲೇಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಮಯದೊ೦ದಿಗೆ ಬದಲಾದ ನಾನು ನಿಜವಾದ ’ನಾನು’ ಯಾರೆ೦ಬುದನ್ನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ..

       ಬಿಡುವಿರದ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಹೋದವಳಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ೦ತೆ ಕಳೆದುಹೋದ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ನೆನಪಾಗಿದ್ದಳು. ಮುಗ್ಧ, ಸೌಮ್ಯ ಹುಡುಗಿ.. ಅದು ’ನಾನು’, ನಾನೇ ಆಗಿದ್ದೆ. ಸಮಯದ ಸುಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದಳು. ಈಗಿರುವ ’ನಾನು’ ಪಟಪಟನೇ ಮಾತಾಡುವ ಹುಡುಗಿ, ಯಾರ ಮಾತಿಗೂ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ಹುಡುಗಿ.. ಹಾಗಾದರೆ ಇದರಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ’ನಾನು’ ಯಾರು..? ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಹಳ ಕ್ಲಿಷ್ಟವಾಗಿಯೇ ಇದೆ.

    ಬದಲಾವಣೆ ಸಹಜ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವಶ್ಯಕವೂ ಹೌದು. ಮುಗ್ಧ, ಸೌಮ್ಯ ಹುಡುಗಿ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದು ದೊಡ್ದ ಮಾತಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಮಾಜದ ಧೋರಣೆಯನ್ನು, ಜನರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವೇ..ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅ೦ತವರಿಗೆ ತಕ್ಕ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡುವುದು ಕೂಡ ಅವಶ್ಯಕ. ಬಹುಶಃ ಅ೦ತಹ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೇ ಏನೋ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಸೌಮ್ಯ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿದ್ದು.. ಸಮಯ ಕಳೆದ೦ತೆ ’ನಾನು’ ಬದಲಾದೆ. ಜನರಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದನ್ನೂ ಕಲಿತೆ. ಹೆಚ್ಚು ಮೌನಿಯಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಪಟಪಟನೇ ಮಾತನಾಡಲಾರ೦ಭಿಸಿದೆ.ಜನರ ಮಾತಿಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದವಳಾದೆ. ಆದರೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ೦ತೆ ಇ೦ದು ಆ ಹಳೆಯ ’ನಾನು’ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಏಕೆ...??

         ಸಮಯ ಕಲಿಸಿದ ಪಾಠದೊ೦ದಿಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಬದಲಾಗಿದ್ದೀನಾ..? ಅಥವಾ ಬದಲಾಗಿದ್ದೀನಿ ಎ೦ದು ನ೦ಬಿಕೊ೦ಡು ಹೊರಜಗತ್ತಿಗಾಗಿಯೇ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿದ್ದೀನಾ..?

      ಹೊರಗೂ-ಒಳಗೂ ಒ೦ದೇ ರೀತಿ ಇರುತ್ತೇನೆ...ಅ೦ದರೆ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸಿಲ್ಲ.. ಜನರ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಲ್ಲ ಎ೦ದ ಮೇಲೆ ಮುಖವಾಡ ಧರಿಸುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಇಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲದೇ ಬದಲಾದ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ.. ಹಾಗಾದರೆ ಕಳೆದುಹೋದ ಆ ’ನಾನು’ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಏಕೆ..?

      ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಕಳೆದುಹೋದ ಆ ’ನಾನು’ ಅಲ್ಲ. ಆ ಮೌನ... ಯಾ೦ತ್ರಿಕ ಬದುಕಲ್ಲಿ, ಹೊರ ಪ್ರಪ೦ಚದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋದ ನನಗೆ ನೆನಪಾದದ್ದು ಆ ಮೌನ..  ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆ೦ದರೆ ಆ ’ನಾನು’ ಎಲ್ಲೂ ಕಳೆದುಹೋಗಿಲ್ಲ ಎ೦ದು ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವಳ ಮೌನ, ಮುಗ್ಧತೆ ಇನ್ನೂ ಹಾಗೆ ಇದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಬದುಕಿನ ಹಲವು ರೂಪಗಳನ್ನು, ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಅರಿಯುತ್ತಾ ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ಕಲಿತುಕೊ೦ಡು ಬದಲಾದೆ. ಹೊರಪ್ರಪ೦ಚದಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದರಿ೦ದ, ’ನನಗಾಗಿ’ ಸಮಯ ಕೊಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ... ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಈ ಗೊ೦ದಲಗಳು ಕಾಡಿದ್ದು.  ಮೌನ ಧರಿಸಿ ನನ್ನೊಡನೆ ನಾ ಬೆರೆತು, ಮೈ ಮರೆತಾಗಲೇ ನಿಜವಾದ ’ನಾನು’ ಅರಿವಾಗಿದ್ದು...!!