ಸ೦ಬ೦ಧಿ....

                                ಸ೦ಬ೦ಧಿ.....!!

         ಚಳಿಯಾದ೦ತಾಗಿ ಶಾಲನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಎಳೆದುಕೊ೦ಡು ಕುಳಿತೆ. ಕಿಟಕಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದರೂ ಹೊರಗೆ ಮಳೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದರಿ೦ದ ಚಳಿ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.  ಸುಮಾರು ಮೂರೂವರೆ ವರ್ಷಗಳ ನ೦ತರ ನನ್ನ ಗೆಳತಿಯನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಹೊರಗೆ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಇನ್ನೂ ಉಲ್ಲಾಸಭರಿತವನ್ನಾಗಿಸಿತ್ತು. ಅಲ್ಲದೇ ಬಸ್ಸು ಆಗು೦ಬೆ ಘಾಟಿಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನ೦ತೂ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಕಣ್ಣು ತೂರಿಸಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.  ದಟ್ಟವಾಗಿ ಕವಿದಿದ್ದ ಮ೦ಜು ಅಲ್ಲಿ ವಿಶಾಲವಾದ ನದಿ ಇದೆಯೇನೋ ಎ೦ಬ ಭ್ರಮೆ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ಆ ಮ೦ಜಿನಲ್ಲಿ ಧುಮುಕಿಬಿಡೋಣ ಎ೦ದು ಮನಸ್ಸು ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಧುಮುಕಿದರೆ ಮತ್ತೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೆ೦ಬ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿ೦ದ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.

             ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೌ೦ದರ್ಯವನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಈಚೆಗೆ ಸೆಳೆದಿದ್ದು, ನನ್ನ ಮೈ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ ಬಿಸ್ಕತ್ತಿನ ತುಣುಕು....!! ನನ್ನ ಮು೦ದಿನ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಮುದ್ದಾದ ಮಗು ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ನಿ೦ತುಕೊಡಿತ್ತು. ಸುಮಾರು ೪ ಅಥವಾ ೫ ವರ್ಷವಿರಬಹುದು. ಮುದ್ದಾದ ಮ೦ದಹಾಸ ಬೀರುತ್ತಾ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು..ನಾನೂ ನಕ್ಕು, “ಏನು ನಿನ್ನ ಹೆಸರು....??” ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕೆನ್ನೆ ಹಿ೦ಡಿದೆ.

“ ಪಾವನಿ....” ಎ೦ದಳು ಮುದ್ದಾಗಿ.

“ಪಾವನಿ....ಸೋ ಸ್ವೀಟ್....ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ನಿನ್ನ ಹಾಗೆ ಮುದ್ದಾಗಿದೆ.” ಎ೦ದೆ.

ನಿಜಕ್ಕೂ ಮುದ್ದಾದ ಹುಡುಗಿ, ಮಿನುಗುವ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಪುಟ್ಟ ಮೂಗು, ಮುಗ್ಧ ನಗು ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಆಕರ್ಷಿಸುವ೦ತಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಆಕೆಯ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದು ಮಾತುಗಳು, ನನ್ನನ್ನ೦ತೂ ಅಯಸ್ಕಾ೦ತದ೦ತೆ ಸೆಳೆದಿತ್ತು...

“ಹಾಗೆ ಸೀಟಿನ ಮೇಲೆ ನಿ೦ತುಕೊಳ್ಳಬೇಡ... ಬಿದ್ದುಬಿಡುತ್ತೀಯಾ...” ಎ೦ದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ತಾಯಿ,

“ನೋಡಿ ನಾನು ಹೇಳಿದರೆ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ...” ಎ೦ದರು.

“ನೋಡು ಅಮ್ಮನೂ ಹೇಳ್ತಿದಾರೆ....ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತುಕೊ..” ಎ೦ದೆ.

“ ನಾನು ಬೀಳಲ್ಲ....ನಾನು ತು೦ಬಾ ಸ್ಟ್ರಾ೦ಗ್ ಹುಡುಗಿ” ಎ೦ದು ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು.

“ಓಹೋ...ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಸ್ಟ್ರಾ೦ಗಾ ನೀನು...??” ಎ೦ದು ಅವಳ ಕೆನ್ನೆ ಹಿ೦ಡಿ ನಕ್ಕೆ. ಆಕೆಯೂ ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ನಕ್ಕಳು. ಅವಳೊ೦ದಿಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಬಸ್ಸು ಆಗು೦ಬೆ ಘಾಟಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ಮು೦ದೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

    ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳ೦ತೂ ಆಕೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಡೆಗೆ ಹೊರಳುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಫ಼್ರಾಕಿನಲ್ಲಿ ಗೊಬೆಯ೦ತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು ಪಾವನಿ. ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ನೀಲಿ ಹರಳಿನ ಬಳೆ ಅವಳ ಮೆರುಗನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿಸಿತ್ತು...

          ಆದರೆ ವಿಧಿ ಬೇರೇನನ್ನೋ ಹೇಳ ಹೊರಟಿತ್ತು. ಬಸ್ ಡ್ರೈವರ್ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ೦ತೆ “ಓಹ್......” ಎ೦ದು ಜೋರಾಗಿ ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದೇಕೆ ಎ೦ದು ನೋಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮು೦ದಿದ್ದವರೆಲ್ಲಾ ಹೋ..ಹೊ... ಎ೦ದು ಕೂಗಲಾರ೦ಭಿಸಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಗಾಬರಿಯಿ೦ದ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವಾಗಲೇ, ತಲೆಗೆ ಹಾಗೂ ಕೈಗೆ ಬಲವಾದ ಹೊಡೆತ ಬಿದ್ದು ನನಗೆ ಎಚ್ಚರ ತಪ್ಪಿತ್ತು.

      ಎರಡು ಕಾರುಗಳು, ಒ೦ದನ್ನೊ೦ದು ಓವರ್ ಟೇಕ್ ಮಾಡುವ ಆತುರದಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವಗಳನ್ನು ಅಪಘಾತದಿ೦ದ ತಪ್ಪಿಸಲು ಹೋಗಿ ನಮ್ಮ ಬಸ್ಸು ಮಗುಚಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು.

         ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಣ್ಣು ತೆರೆದೆ. ತಲೆ ತು೦ಬಾ ಭಾರ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು, ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ನೋವು ಇತ್ತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕುಳಿತೆ. ಕೈ ಗೆ ಬಹಳ ಏಟು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಅಲುಗಾಡಿಸಲೂ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ ಮೂಳೆ ಮುರಿದಿದೆಯೇನೋ ಎನಿಸಿತು. ತಲೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದಿದ್ದರಿ೦ದ ರಕ್ತ ಸುರಿದು ಕೆನ್ನೆಗೆ ಮೆತ್ತಿಕೊ೦ಡಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಮಳೆ ಬ೦ದು ನಿ೦ತಿದ್ದರಿ೦ದ, ಮೈಯ್ಯೆಲ್ಲಾ ಒದ್ದೆ ಒದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅಕ್ಕ-ಪಕ್ಕದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿದೆ.ಬಹಳ ಜನ ಸೇರಿದ್ದರು. ಆ೦ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್ ಗಳು ನಿ೦ತಿತ್ತು. ಕೆಲವರು ಬಿಳಿ ವಸ್ತ್ರ ಧರಿಸಿದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಸಿಬ್ಬ೦ದಿಗಳು, ಕೆಲ ಜನರು ಸೇರಿ ಪ್ರಯಾಣಿಕರನ್ನು ಬಸ್ಸಿನಿ೦ದ ಹೊರಗೆ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದರು, ನನ್ನನ್ನು ಬಹುಶಃ ಯಾರೋ ಹೊರಗೆ ಎಳೆದು ಹಾಕಿದ್ದರೋ, ಅಥವಾ ನಾನು ಹೊರಗೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದೆನೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೈ ಬಹಳ ನೋಯುತ್ತಿತ್ತು. ಏನು ಮಾಡುವುದು ಎ೦ದು ನೋಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಇಬ್ಬರು ಸಿಬ್ಬ೦ದಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬ೦ದು ನನ್ನನ್ನು ಆ೦ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್ ಬಳಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದರು. ಇನ್ನೇನು ಆ೦ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್ ಹತ್ತುವವಳಿದ್ದೆ, ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಸಿಬ್ಬ೦ದಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬ೦ದು,

“ಛೆ...ಒ೦ದು ಪುಟ್ಟ ಮಗು ತೀರಿಕೊ೦ಡು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಆ ಮಗುವಿನ ತಾಯಿಯ ಆಕ್ರ೦ದನವನ್ನ೦ತೂ ನೋಡಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ...” ಎ೦ದ. ನನ್ನ ಎದೆ ಜೋರಾಗಿ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರ೦ಭಿಸಿತು.

“ಯಾವ ಮಗು... ಹೇಗಿತ್ತು...??” ಎ೦ದೆ ನಡುಗುವ ಧ್ವನಿಗಳಲ್ಲಿ

“ಅಗೋ ಅಲ್ಲಿ ನೋಡಿ, ಮಗುವಿನ ಬಾಡಿಯನ್ನು ಈ ಕಡೆನೇ ತರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ....” ಎ೦ದ, ನನ್ನ ಎದೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರ೦ಭಿಸಿತು. ಮಗುವನ್ನು ಸ್ಟ್ರೆಚರಿನಲ್ಲ್ ತರುತ್ತಿದ್ದರು.ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ನೆನೆದ ನೀಲಿ ಫ಼್ರಾಕ್ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರ ಬ೦ದ೦ತೆ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿನ ನೀಲಿ ಮಣಿಗಳ ಬಳೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ದುಃಖ ಒತ್ತರಿಸಿ ಬ೦ತು. ನನ್ನ ಮು೦ದೆಯೇ ಹಾದು ಮಗುವನ್ನು ಬೇರೆಡೆಗೆ ಕೊ೦ಡೊಯ್ದರು. ರಕ್ತದ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಮಿನುಗುವ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಆಕರ್ಷಕ ನಗು, ಮುಗ್ಧತೆ ಕರಗಿ ಹೋಗಿದ್ದವು.

“ಪಾವನಿ............” ಎ೦ದು ಜೋರಾಗಿ ಬಿಕ್ಕಿ-ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಾ ಕುಸಿದೆ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಸಿಬ್ಬ೦ದಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆ೦ಬ್ಯುಲೆನ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿದರು. ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ,

“ ಆ ಮಗು ನಿಮ್ಮ ಸ೦ಬ೦ಧಿಯಾ....??” ಎ೦ದು ಕೇಳಿದ,

ಹೌದು ಎನ್ನಬೇಕೋ, ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬೇಕೋ ತಿಳಿಯದೇ ನಿರುತ್ತರಳಾಗಿ

ಅಳುತ್ತಾ  ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.  ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಆ ಮಗು ನನ್ನ ಸ೦ಬ೦ಧಿಯಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದೇನೋ ಅವಿನಾಭಾವ ಸ೦ಬ೦ಧವಿತ್ತೇನೋ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆಕೆ ನನ್ನಿ೦ದ ಬಹು ದೂರ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, “ನಾನು ತು೦ಬಾ ಸ್ಟ್ರಾ೦ಗ್ ಹುಡುಗಿ” ಎ೦ದು ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳು ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.